Τον Π.Α.Ο. Μου, τον Π.Α.Ο. Μου, τον ΑΓΑΠΩ!
Γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας
Όταν αγαπάς,
οι λέξεις γίνονται η αποτύπωση τής καρδιάς σου.
Όταν αγαπάς…
Όταν αγαπάς,
μπορείς να μιλάς και να γράφεις για ώρες, για μέρες, για χρόνια, για όλη σου τη ζωή.
Όταν αγαπάς…
Όταν αγαπάς,
αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη για αυτό το μοναδικό και αναντάλλαχτο συναίσθημα.
Όταν αγαπάς…
«Όταν αγαπάς…».
Ουδέποτε μέχρι τώρα είχα συνειδητοποιήσει τη δυναμική αυτής τής φράσης·
το «όταν» συμπυκνώνει τη διάρκεια, την εξακολουθητικότητα, την αφθαρσία,
την πίστη, την επιμονή, την παράδοση (με τη διττή έννοια τής λέξης),
και δηλώνει ακριβώς τι εστί «Παναθηναϊκός»!
…
Όταν αγαπάς,
βροντοφωνάζεις «Στις χαρές και στις λύπες μαζί, μοναχά Π.Α.Ο. εσύ…»
και ενσαρκώνεις με τον πλέον αδιαπραγμάτευτο τρόπο τη ρήση
«Μοιρασμένη λύπη, μισή λύπη. Μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά.».
Όταν αγαπάς,
ψέλνεις -πάντοτε υπερήφανος, πάντοτε δακρυσμένος-
το υπέροχο ξυλούρειο τροπάριο τής Δημοκρατίας «Πότε θα κάμει Ξαστεριά»
με τα διασκευασμένα λόγια που ενεπνεύσθη ο αείμνηστος Οδυσσέας Καλογεράκης:
«Τον Π.Α.Ο Μου, τον Π.Α.Ο. Μου τον ΑΓΑΠΩ.
Και ποτέ δεν τον αφήνω,
ποτέ δεν τον αφήνω να παίζει δί-…, να παίζει δίχως οπαδούς.
Να παίζει δί-…, να παίζει δίχως οπαδούς,
κι όπου παίζει πάντα πάω,
κι όπου παίζει πάντα πάω να τον εβλέ-.., να τον εβλέπω να νικά.
Να τον εβλέ-.., να τον εβλέπω να νικά,
τον Παναθηναϊκό Μου, τον Παναθηναϊκό Μου,
τον Π.Α.Ο. Μου, τον Π.Α.Ο. Μου τον ΑΓΑΠΩ.
Π.Α.Ο.-Θρησκεία-Θύρα 13!».
Όταν αγαπάς,
ο Γραπτός Λόγος φαντάζει ελάχιστος
διότι απουσιάζει η Μουσική που βγαίνει από τα κατάβαθα τής ψυχής,
διότι απουσιάζει ο Ρυθμός
που -όσο κι αν μεγαλώσεις, όσο κι αν περάσει ο Χρόνος από πάνω σου-
πάντα (θα) σε κάνει να (ξανα)γίνεσαι παιδί.
Όταν αγαπάς,
εκστασιάζεσαι φωνάζοντας «Πράσινε Θεέ, Παναθηναϊκέ»,
«Π.Α.Ο.-Θρησκεία-Θύρα 13»,
«Ελλάς-Ευρώπη-Παναθηναϊκός»,
και πόσα ακόμη συνθήματα που βρίσκονται καλά φυλαγμένα στη μνήμη τής ψυχής σου.
Όταν αγαπάς,
τα πρόσωπα γίνονται συνθήματα·
άλλοτε με ομοιοκαταληξία και άλλοτε χωρίς ρίμα,
αλλά με δεσπόζον το ρήμα «Αγαπώ».
Ο Δομάζος, ο Αντωνιάδης, ο Καμάρας,
ο Μητσάρας ο Σαραβάκος, ο Ρότσα, ο Βέλιμιρ, ο τρελός ο Πολωνός Κριστόφ,
ο Απόστολος Νικολαΐδης, ο Μπόμπεκ, ο Πούσκας,
ο «Καπετάνιος», ο Γιάτσεκ, ο Κυράστας,
οι Γιαννακόπουλοι, ο Ζέλικο, ο Μητσάρας ο Διαμαντίδης,
ο Ντομινίκ, ο Φραγκίσκος, ο Στόϊκο, ο Ντέγιαν, ο τρελο-Σάρας,
ο Στέλιος Καζάζης, ο Γιούρι Φιλίποφ, οι πατήρ και υϊός Ανδρεόπουλοι, ο Πανταλέων,
και πόσοι ακόμα ων ουκ έστιν αριθμός.
Όταν αγαπάς,
ο στίχος τού Κωστή Παλαμά
«Αθήνα διαμαντόπετρα στης Γης το δαχτυλίδι»
αποκτά μέσα σου την υπέρτατη διάσταση.
Δεν παίζει ρόλο αν έχεις γεννηθεί ή αν ζεις στην Πρωτεύουσα·
αυτό που έχει σημασία είναι ότι πρόκειται για την Πόλη
όπου γεννήθηκε και κατοικεί η μεγάλη σου αγάπη:
η ΠΑΝΑΘΑ!
…
Όταν αγαπάς,
αισθάνεσαι βαθιά συγκίνηση που σήμερα συμπληρώνονται 113 χρόνια
από την ίδρυση τού μεγαλύτερου, σπουδαιότερου και πολυνίκη συλλόγου τής χώρας.
Πώς πέρασαν κιόλας τόσα χρόνια από τις 3 Φεβρουαρίου 1908!
Στα 13 δεν ήμασταν εκεί, ούτε στα 213 θα είμαστε
(ίσως κάποιοι ελάχιστοι αιωνόβιοι να έχουν αυτό το προνόμιο)·
ως εκ τούτου,
το λες και τύχη ότι βιώνουμε ετούτα τα γενέθλια
όπου ο τυχερός αριθμός μας είναι ο λήγοντας.
Μια φορά τον αιώνα συμβαίνει αυτό κι είμαστε εδώ και το ζούμε…
…
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ.
Κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος·
ένας (αυτο)προσδιορισμός υπερηφάνειας
και μία δήλωση που υπερβαίνει τον Αθλητισμό.
Ο Παναθηναϊκός είναι Πολιτισμός.
Ο Παναθηναϊκός είναι
«Ο Παρθενώνας τού Ελληνικού Αθλητισμού και τής Ελληνικής Κοινωνίας»
και η θερμοκοιτίδα τής αντίστασης προς τον ποταπό «Έλγιν»
που επί δεκαετίες καταληστεύει και βεβηλώνει τα πάντα.
Ο Παναθηναϊκός σπανίως έκανε κατάχρηση τής διαχρονικής ισχύος του
και τής (εκάστοτε) εξουσίας του.
Περιστασιακώς αδίκησε μεν,
αλλά ουδέποτε εθέλησε να εξαφανίσει τούς αντιπάλους
για να προσποριστεί την άκρως αμφιλεγόμενη και προβληματική δόξα
που προσφέρει η μονοκρατορία·
το «Παναθηναϊκό DΝ.Α.» έχει ως δομικά συστατικά του
το «Ευ Αγωνίζεσθαι», την Ευγενή Άμιλλα, τον Σεβασμό,
το Φιλότιμο, τη Γενναιοδωρία, την Αυτογνωσία
και όχι την παντί τρόπω επικράτηση, τον αθέμιτο ανταγωνισμό, τη βία,
τον φθόνο, την αλαζονεία, τον φανφαρονισμό, την αφιλοτιμία, την ξεδιαντροπιά.
Ο Παναθηναϊκός δεν κλέβει το παιδί του στο τάβλι,
προκειμένου να καλύψει τον απέραντα κίβδηλο ανδρισμό του.
Ο Παναθηναϊκός -σε 113 χρόνια ύπαρξης-
ουδέποτε συνεδέθη με αποτρόπαιους όρους
όπως «Παράγκα», «Εγκληματική Οργάνωση», «Συμμορία».
Ο Παναθηναϊκός έχει τον σεβασμό τής Α.Ε.Κ., τού Π.Α.Ο.Κ.
και εν γένει κάθε έντιμου συλλόγου·
όπως, βεβαίως,
κι ο Παναθηναϊκός σέβεται την Α.Ε.Κ., τον Π.Α.Ο.Κ.
και εν γένει κάθε έντιμο σύλλογο.
…
Σήμερα ο Παναθηναϊκός διάγει μία δύσκολη περίοδο τής ιστορίας του.
Όμως, είναι νομοτελειακό ότι το «τριφύλλι» θα ανθίσει πάλι·
όπως συνέβη και στις 22 Μαΐου 2004,
όταν κατακτούσε ξανά το πρωτάθλημα
μετά από μία επταετία ποδοσφαιρικής χούντας και ζούγκλας.
Εκείνη την ημέρα ενεπνεύσθην ένα ποίημα,
το οποίο (θα) παραμένει πάντα επίκαιρο
και το αφιερώνω στον Παναθηναϊκό Μου, στον Παναθηναϊκό Μας,
για τα 113α γενέθλιά του.
ΠΑΝΑΘΑ ΜΑΣ, ΝΑ ΤΑ ΧΙΛΙΑΣΕΙΣ!
Μπορεί να ήτανε πολλά
επτά χρόνια πικρίας,
μα δεν μπορούν να συγκριθούν
με άπειρα λατρείας.
Παράξενο συναίσθημα
στο στήθος το Τριφύλλι,
άνθρωποι τόσο αλλιώτικοι
στη Λεωφόρο φίλοι.
Το μόνο που θυμάμαι
από παιδί μικρό,
χαρά και λύπη προσευχές
στον Πράσινο Θεό.
Και όταν φύγω από ’δώ
και σ’ άλλον κόσμο πάω,
κι εκεί θα βάλω μια φωνή:
ΠΑΝΑΘΑ, Σ’ ΑΓΑΠΑΩ!
Όταν αγαπάς…
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
