Ο Λάμπρος Αθανασούλας είναι ένας οδηγός αγώνων που έχει γίνει γνωστός από τις συμμετοχές και τα καλά αποτελέσματα που έχει φέρει στο ράλι Ακρόπολις. Όπως οι περισσότεροι οδηγοί έτσι και αυτός έχει να θυμάται εκτός από τις καλές και μερικές άσχημες στιγμές. Ο ίδιος διηγείται πώς, τον Αύγουστο του 2006, τρέχοντας στο ράλι Φινλανδίας (στην κατηγορία «Fiesta Sporting Τrophy»), κινδύνεψε να μην ξαναβγεί ποτέ από το αμάξι. Το ρεπορτάζ είναι της Μάγδας Γεωργιάδου το οποίο και δημοσίευσε στο andro.gr
Ο Λάμπρος Αθανασούλας είναι από τους κορυφαίους Έλληνες οδηγούς…
Ο πανικός…
«Ήταν ο τέταρτος αγώνας εκείνης της χρονιάς, μια δύσκολη χωμάτινη διαδρομή υψηλών ταχυτήτων. Το προηγούμενο βράδυ είχε βρέξει και την ώρα του αγώνα ο δρόμος είχε «σπάσει» από τις ρόδες των διερχομένων αυτοκινήτων. Ήταν χαραγμένος, γεμάτος αυλάκια, σαν ράγες τρένου. Η διαδρομή είχε πολλά «χασίματα», μεγάλες ανηφόρες και κατηφόρες χωρίς ορατότητα. Με αποτέλεσμα κάθε στιγμή να μη βλέπεις τι ακολουθεί μετά. Οδηγώντας ένα Ford Fiesta ST προδιαγραφών Ν3, εγώ και ο συνοδηγός μου Νίκος Moυζάκης, ύστερα από ένα τέτοιο «χάσιμο», μπήκαμε σε μια αριστερή στροφή με πέμπτη και 120 χιλιόμετρα. Το αμάξι βρήκε κάπου, η ανάρτηση «τερμάτισε», αναπήδησε και πετάχτηκε από το δρόμο. Πήρε μια τούμπα από τη μεριά του Νίκου και ύστερα έπεσε με δύναμη, από τη δική μου, σε ένα δέντρο. Μετά, κενό… «Πανικοβλήθηκα. Έπρεπε να βγω από το αμάξι το συντομότερο, αμέσως! Και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ήμουν παγιδευμένος….»
H άτυχη στιγμή του Έλληνα οδηγού…
Τα σύστημα ασφαλείας έπαιξαν το ρόλο τους…
Ακόμα και σήμερα, από όλον εκείνον τον ίλιγγο δεν θυμάμαι τίποτα. Mόνο τους γδούπους που έκανε το αμάξι. Κάποια στιγμή, σαν μέσα σε όνειρο, ρώτησα τον Νίκο αν είναι καλά. «Καλά είμαι. Εσύ;», απάντησε ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν αιώνες. Το αίμα μου ήρθε ξανά στη θέση του, αμέσως μετά όμως με κυρίευσε ο πανικός να βγω από το αμάξι. Δεν μπορούσα να ξέρω τι ζημιά είχε πάθει, αν υπήρχε κίνδυνος φωτιάς… Έκλεισα τους διακόπτες για να μην κυκλοφορεί ρεύμα στα ηλεκτρονικά του, έσβησα την τρόμπα βενζίνης για να εμποδίσω διαρροές και κίνδυνο φωτιάς και ύστερα… πανικοβλήθηκα. Έπρεπε να βγω το συντομότερο, αμέσως! Και δεν μπορούσα να κάνω 
τίποτα, ήμουν παγιδευμένος στις λαμαρίνες. Ώσπου ένιωσα δυο χέρια να με τραβάνε. Κάποιοι από τους θεατές είχαν σπεύσει να βοηθήσουν. Έσπασαν τη δική μου πόρτα, συρθήκαμε και οι δυο έξω. Κοιτάζοντας φευγαλέα, είδα πως το αμάξι είχε «αγκαλιάσει» το πρώτο από μια απέραντη συστάδα δέντρων. Μας απομάκρυναν γρήγορα από εκεί. Έχοντας χτυπήσει στον αυχένα, για ενάμισι μήνα μετά φορούσα κολάρο. Με τη σύγκρουση έσπασε το roll cage, το σύστημα ενίσχυσης για τέτοιες περιπτώσεις. Το κράνος μου χτύπησε στο roll cage. Κι έσπασε κι αυτό. Ευτυχώς άντεξε το Hans (Head and Neck Support)… Όταν τελειώσαμε κάποιες βασικές εξετάσεις, μετά τον αγώνα, γυρίσαμε για να διαπιστώσουμε την έκταση της ζημιάς. Όταν είδα το αμάξι ζαλίστηκα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχα βγει ζωντανός από εκεί μέσα. Στεκόμουν σαν χαμένος και το κοίταζα…
«Ακόμα και σήμερα, από όλον εκείνον τον ίλιγγο δεν θυμάμαι τίποτα. Mόνο τους γδούπους που έκανε το αμάξι…»
Επιμέλεια: Βασίλης Γ. Σαρημπαλίδης
