«Αν θυμάμαι καλά, ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1992. Με δύο πολύ καλούς μου φίλους, τον Αντώνη και τον Δημήτρη, ετοιμαζόμασταν για να πάμε σε ένα πάρτι, όπως γίνεται συνήθως στην αλλαγή του χρόνου. Κατά τις 8 το βράδυ χτυπάει το τηλέφωνο και ήταν ένας άλλος φίλος μας, 55άρης (το παρατσούκλι του ήταν “ο Δέντρας”), ο οποίος ζούσε χρόνια στην Αμερική και, όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, άνοιξε ένα ανθοπωλείο.
Mας παρακάλεσε να περάσουμε πρώτα από το μαγαζί του, κατά τις 10 το βράδυ, για να τον βοηθήσουμε και μετά να πάμε όλοι μαζί στο πάρτι. Κολλητός ήταν, τι να κάναμε; Πήγαμε. Κάποια στιγμή λοιπόν παίρνει μία ανθοδέσμη και λέει “Παιδιά, εγώ φεύγω. Πάω να την παραδώσω κάπου εδώ κοντά κι έρχομαι”. Περνούσε η ώρα και δεν ερχόταν. Κρατήσαμε όλο το βράδυ το μαγαζί και φτιάχναμε κάτι απερίγραπτες ανθοδέσμες, αφού δεν είχαμε καμία εμπειρία».
ΠΗΓΗ: Nitro
