Ο υπουργός Εργασίας, Ανδρέας Λοβέρδος, άλλοτε με δακρύβρεχτο ύφος και άλλοτε με εκείνο το στιβαρό που αρμόζει σ’ έναν υπουργό, τόσο από το βήμα της Βουλής όσο κι απ’ την περιφορά του μνημονίου στα κανάλια, προσπαθεί να εξηγήσει στην κοινωνία ότι δεν γινόταν διαφορετικά και ότι τα μέτρα του εργασιακού μεσαίωνα που πήρε ήταν αναπόφευκτα.
Ήταν ο ίδιος, δε, ο οποίος διαρρήγνυε τα ιμάτιά του, ήδη από την αρχή της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ ότι τα τρία δεν…. δεν θα τα αγγίξει κανένας.
Έκτοτε, χύθηκε πολύ νερό στο αυλάκι, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που το αυλάκι έγινε ποτάμι, χείμαρρος καταστροφικός.
Ο υπουργός θα μπορούσε, ίσως, να έχει την κατανόηση όλων των Ελλήνων, αρκεί μόνο να είχε κοιτάξει τους ανθρώπους στα μάτια και να τους είχε πει: «Έκανα ό,τι μπορούσα για να προστατεύσω τα τρία δεν… (δεν θα αυξηθούν τα όρια ηλικίας, δεν θα αυξηθούν οι εισφορές, δεν θα μειωθούν οι συντάξεις) και, εφόσον δεν το πέτυχα, θα κρατήσω τουλάχιστον ένα ”δεν” που είναι δικό μου. Δεν θα χάσω την τσίπα μου!».
Υπάρχει ακόμα χρόνος, κύριε Λοβέρδε…
