Μπορεί ο Στέλιος Γιαννακόπουλος να δήλωσε ενθουσιασμένος με τη μεταγραφή του στη Λάρισα, όμως δε διακατέχει το ίδιο συναίσθημα και τους οργανωμένους οπαδούς της θεσσαλικής ομάδας.
Οι Monsters έβγαλαν μια μακροσκελέστατη ανακοίνωση, στην οποία εκφράζουν την αντίθεσή τους στη μετακίνηση του Γιαννακόπουλου, επειδή στο παρελθόν αποτέλεσε «σημαία» του Ολυμπιακού. Παράλληλα, καυτηρίασαν την επιλογή της διοίκησης να του δώσει τη φανέλα με τον αγαπημένο του αριθμό, Νο7.
Αναλυτικά η ανακοίνωση έχει ως εξής:
«Η ΦΑΝΕΛΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟ “7”
Θεωρούμε πως είναι αυτονόητο και έχει επιβεβαιωθεί αμέτρητες φορές, ότι στην πραγματικότητα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου τα στεγανά του οπαδού, τα προσωπικά του απαράβατα όρια, τα ιερά πεδία του και πιστεύω απέχουν πάρα πολύ από τους κώδικες δράσης των αμειβομένων πρωταγωνιστών του χώρου και των εργοδοτών τους. Δεν μπορεί άλλωστε να γίνει και αλλιώς: οι θέσεις μας είναι διαφορετικές, οι λειτουργίες μας είναι ξεχωριστές, οι σκοπιμότητες μας εντελώς ξένες μεταξύ τους και οι προτεραιότητες μας άλλες. Σημαίες γνώρισαν αποκαθήλωση με συνοπτικές διαδικασίες για το χρώμα του χρήματος και αναποδογύρισαν το νόμισμα αγάπης – μίσους σε μια στιγμή. Όσα παραδείγματα κι αν θυμηθεί όμως κανείς, όσες ιστορικές πραγματικότητες με αλλαγές συναισθημάτων κι αν επικαλεστεί, η θέση του οπαδού δεν αλλάζει, η εκτίμηση του οπαδού είναι σταθερή κι αμετακίνητη κι έτσι ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ. Σε αυτό το σύνθετο χαρμάνι του σύγχρονου ποδοσφαίρου το βασικό μερίδιο του συναισθήματος θα το κουβαλά ο οπαδός: όπως θα κάνει τη συναισθηματική του υπέρβαση στη δύσκολη στιγμή για την ομάδα, έτσι θα επικαλείται ανάλογα και τη δική του ηθική αυστηρότητα όταν ο επαγγελματικός κυνισμός μιας διοίκησης ή ενός τεχνικού επιτελείου παραβιάζουν τα ιερά του χώματα.
Υπερβολή για τους ψύχραιμους επαγγελματίες του χώρου ή ακόμα και για πιο μετριοπαθείς φιλάθλους, απαραίτητη αντίσταση για όσους θεωρούν ότι το πάθος, η υπέρμετρη αγάπη κερδίζονται από αμέτρητες παραμέτρους και με μεγάλη δυσκολία. Η φανέλα με το νούμερο “7″ της ομάδας ανήκει ήδη σε έναν ποδοσφαιριστή που εκπροσώπησε για πολλά χρόνια το κατάπτυστο πρόσωπο της δυναστείας του σάπιου ελληνικού ποδοσφαίρου, σ’ έναν ποδοσφαιριστή που ακόμα κι όταν αποχώρησε και βρέθηκε σε πολύ πιο αξιοπρεπείς και αξιοκρατικές ποδοσφαιρικές πραγματικότητες, συνέχισε να πανηγυρίζει σε φιέστες τις επιτυχίες της παλιάς του ομάδας, επικυρώνοντας αβασάνιστα μια πραγματικότητα που μας προκαλούσε και μας προκαλεί απέχθεια.
Η φανέλα με το νούμερο “7″ της ομάδας μας δεν χωρούσε ποτέ σε συζητήσεις μεταγραφικών σεναρίων με το συρματόπλεγμα της οπαδικής αξιοπρέπειας να κρατά το όνομά του αξιωματικά μακριά. Ο θόρυβος, η έκπληξη, η απογοήτευση κι όλα τα υπόλοιπα περισσότερο ακραία συναισθήματα που ακολούθησαν το νέο της μεταγραφής του στην ΑΕΛ είναι αυτονόητα ακόμα και για όσους έχουν μια έστω επιδερμική προσέγγιση στην αντίληψη του οπαδού. Έτσι ήταν, έτσι είναι κι έτσι θα είναι για χρόνια, για δεκαετίες, για αιώνες…
Από την άλλη πλευρά ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής για τη διοίκηση και το τεχνικό μας team αποτελεί συγκεκριμένα και ψυχρά ένα εργαλείο και μια λύση για συγκεκριμένα προβλήματα που τελικά δεν κατάφεραν να λυθούν με άλλα πρόσωπα κι έτσι βρέθηκε εδώ. Η απόσταση των προτεραιοτήτων για την επιλογή του προσώπου είναι δεδομένη από την αντίστοιχη του οπαδού που δεν θα έμπαινε καν στη διαδικασία προβληματισμού. Και για τις διοικήσεις και τους προπονητές του κόσμου αυτή η αντιμετώπιση ήταν, είναι και θα είναι αυτονόητη…
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως αυτό αρκεί για να συμφωνήσουμε έστω και νοητά με την επιλογή αυτή: εμείς είμαστε και πρέπει να είμαστε στο εμβαδό του συναισθήματος, εκεί που οι προτεραιότητες χρωματίζονται από πιο ιδιαίτερες συνθήκες και απαιτήσεις. Αν δεν το κάνουν αυτό οι οπαδοί, τότε ποιος θα το κάνει; Γι’ αυτό διαφωνούμε και θα διαφωνούμε με λύσεις που για αυτονόητους λόγους της συναισθηματικής οπαδικής μας πραγματικότητας έχουν αποκλειστεί για πάντα στο μυαλό μας.
Το καλύτερο που μπορούμε να προσφέρουμε είναι μια ουδέτερη ανοχή. Είναι αξίωμα πως πάνω από όλους και όλα υπάρχει η ΑΕΛ και γι’ αυτό θεωρούμε αυτονόητο το δεδομένο πως ακόμα και ο διάβολος αν μπει στο γήπεδο με την βυσσινί φανέλα, τουλάχιστον δεν θα αποδοκιμαστεί. Όλοι μας είμαστε – πάνω από όλα – με την μεγάλη μας προτεραιότητα και αυτή πρέπει να προστατέψουμε, χωρίς αυτό να σημαίνει συμβιβασμό, υποταγή ή επιβεβαίωση γι’ αυτά που απεχθανόμαστε. Όμως ο οπαδός μπορεί ταυτόχρονα να συνεχίζει να απαιτεί αυτές τις προϋποθέσεις που αυτονόητα έχουν τεθεί, αλλά και να τυλίξει την ομάδα με τη δύναμη και τη βοήθειά του μακριά από κάθε κίνδυνο και πρόβλημα.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα σταματήσουμε να παλεύουμε να μειωθεί αυτή η απόσταση ανάμεσα στην επαγγελματική προσέγγιση και σε αυτά που πρεσβεύουν οι αρχές, οι θέσεις και τα όνειρα των οπαδών που τους αρέσει να υπερηφανεύονται για όλα στην ομάδα τους. Σε όλη αυτή τη διαδρομή όμως θα υπάρχει πάνω από όλους και όλα η ΑΕΛ. Μην το ξεχνάτε ποτέ…».
