Παύλος Κιρκασίδης
Και ως εμμονική θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση, αν δεν ήταν πια πλέον του προφανούς πως η διαρκής προκλητική της στάση έναντι του ελληνικού λαού και μάλιστα συλλήβδην, δεν αποτελεί τελικά τίποτε περισσότερο από το μοναδικό (τελικά) δομικό συστατικό του πολιτικού της προφίλ.
Για άλλη μια φορά λοιπόν η εν λόγω βουλευτής, συγχέοντας τις δύο της ιδιότητες, των οποίων την ποιοτική επάρκεια ούτως ή άλλως αμφισβητούν εκατομμύρια Ελλήνων, επανέρχεται με συνέντευξή της στην ομογενειακή εφημερίδα της Αυστραλίας, «Ελλήνων Λόγος».
Έχοντας απέναντί της ένα δημοσιογραφικό λόγο ο οποίος έπαιρνε δεδομένες ως σωστές τις τοποθετήσεις της εν λόγω βουλευτού, («έχετε δεχτεί κριτική επειδή τολμάτε να λέτε ιστορικά αποδεκτές και τεκμηριωμένες αλήθειες-γιατί συμβαίνει αυτό;) η Μαρία Ρεπούση, υιοθετώντας και πάλι τη γνωστή της τακτική του «λέω μια τραγικά αυτονόητη κοινοτοπία για να μπορέσω να αιτιολογήσω τις υπόλοιπες ξινίλες μου οι οποίες θα αναπαραχθούν από τα ΜΜΕ», είχε μια ακόμη …θαυμάσια ευκαιρία για να προβεί στις παρακάτω διαπιστώσεις:
– Οι Έλληνες (συλλήβδην) δεν έχουν κουλτούρα και είναι εθισμένοι στους μύθους, μη αντέχοντας τις αλήθειες.(της)
– Οι Έλληνες (συλλήβδην) ευθύνονται για την άνοδο της Χρυσής Αυγής.
– Οι ίδιοι Έλληνες (σύμπας ο ανδρικός εν προκειμένω πληθυσμός), ευθύνεται και για τον περίσσιο σεξισμό.
– Η Ελλάδα έχει χαμηλό πολιτικό πολιτισμό. (σε αυτό ενδεχομένως να έχει επηρεαστεί και από την προσωπική της ανάδειξη στο βουλευτικό αξίωμα ωστόσο να της θυμίσουμε πως είναι δεκάδες εκατομμύρια οι Έλληνες οι οποίοι δεν την ψήφισαν).
Φυσικά η Μαρία Ρεπούση είπε και άλλα, ωστόσο εκείνα που τροφοδοτούν την προσωπική της πολιτική ατμομηχανή δεν είναι παρά τα προαναφερθέντα, που, ως άλλα κάρβουνα, αφ’ ενός μεν γεμίζουν με κάπνα το περιβάλλον κρύβοντας το τοπίο των πραγματικών προβλημάτων της κοινωνίας και αφ’ ετέρου μαυρίζουν και τα χέρια αυτού που τα φτυαρίζει, με τα αποτελέσματα αλλεπάλληλων δημοσκοπήσεων να μην αφήνουν την ελάχιστη αμφιβολία περί αυτού.
Διότι η Μαρία Ρεπούση έπρεπε να γνωρίζει πως το «σωστό» ή το «λάθος» όσων λέμε, δεν είναι μόνο θέμα περιεχομένου αλλά και θέμα επιλογής χρόνου που αυτά θα ειπωθούν.
Και σε μια στιγμή που μια ολόκληρη κοινωνία ήδη φλερτάρει με την έκρηξη, το να ρίχνεις επί πλέον καύσιμα, αν δεν αποτελεί ανοησία, αποτελεί πρόκληση. (Ακόμη κι αν «έχεις δίκιο»).
