Την απαράδεκτη καθημερινότητα που βιώνουν οι ασθενείς σε δεκάδες δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία, κλινικές και ιατρεία, περιγράφει καθαρά η επιστολή αναγνώστριας που έφτασε στο info@zougla.gr. Την παραθέτουμε αυτούσια…
«Περί «θυρεοειδούς» ο λόγος… τελική βιοψία: θηλώδες καρκίνωμα. 6-8-2009. Επειδή, από την πρώτη στιγμή, ανέτρεξα στο internet για να πάρω πληροφορίες, θεωρώ χρέος μου να καταθέσω κι εγώ ό,τι πέρασε κι εξακολουθεί να περνάει απ΄ το «πετσί» μου, τους τελευταίους μήνες. Καταρχήν, εδώ και 8 – 9 μήνες φάνηκαν τα πρώτα έντονα σημάδια. Ταχυκαρδία (140 σφυγμοί), αύξηση της αρτηριακής πίεσης, αύξηση της χοληστερίνης, μια μικρή κατακράτηση υγρών, ένα «κοντοβηχαλάκι», σαν πνίξιμο, που με ξυπνούσε απ’ τον ύπνο το βράδυ. Αυτά. Οι αιματολογικές του θυρεοειδούς… άψογες. Από κακή συγκυρία παρέλειψα σε πρώτη φάση να κάνω υπερηχογράφημα. Το έψαχνα, λοιπόν, καρδιολογικά και γενικώς παραπλανήθηκα κι έχασα αρκετούς μήνες. Η ολιστική ιατρός μου το βρήκε κάποια στιγμή τυχαία, τσεκάροντάς με σ΄ ένα μηχάνημα.
Πήγα επειγόντως τότε για υπέρηχο, σ΄ έναν καταπληκτικό ακτινοδιαγνωστή στην Γλυφάδα, ο οποίος επέμενε πάρα πολύ ότι πρέπει να βγάλω τον θυρεοειδή, ό,τι κι αν δείξει η παρακέντηση… κι επειδή τον ξέρω 20 χρόνια, κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι πιο σοβαρά απ΄ ό,τι νόμιζα.
Ξεκίνησα λοιπόν απ’ το internet να πάρω πληροφορίες για το τι ακριβώς είναι αυτό που μου συμβαίνει, και βέβαια… πού θα βρω τον «καλό» χειρούργο. Και τον βρήκα. Δεν λέω, καλός επιστήμονας ο άνθρωπος… αλλά έχει ξεχάσει προ πολλού τον όρκο του Ιπποκράτη. Εξυπηρετεί το σύστημα… και την τσέπη του. Λοιπόν, άμα ακούσετε απ’ τον χειρούργο να σας λέει ότι η εγχείρηση του θυρεοειδούς δεν είναι τίποτα… την μία μπαίνεις και την άλλη βγαίνεις… κάντε την με ελαφρά πηδηματάκια…
Το ιδιωτικό νοσοκομείο όπου δουλεύει τού έχει δώσει 4-5 κρεβάτια να κάνει την δουλειά του. Έτσι λοιπόν στοχεύει στο «φύγε εσύ… έλα εσύ», κάθε μέρα κι άλλο χειρουργείο, γιατί έτσι δουλεύει το σύστημα στους ρυθμούς που εξυπηρετεί το «χασάπικο» και τον «χασάπη».
Τις ανάγκες του ασθενούς δεν τις αξιολογεί κανένας. Είτε εγχείρηση θυρεοειδούς κάνεις, είτε καρκίνο μαστού… τελειώνει το χειρουργείο σου μεσημέρι, γύρω στις 2, και την άλλη μέρα στις 8.30 π.μ. έχεις φύγει… Έρχεται… μου τραβάει το σωληνάκι της παροχέτευσης… ο οποίος ήταν γεμάτο αίματα, που δεν είχαν απομακρυνθεί απ’ το τραύμα, κόβει ράμματα και παράλληλα μου δίνει οδηγίες (εμφανώς αγχωμένος) για το τι μπορεί να νιώσω και πώς να το αντιμετωπίσω…
Κι εγώ, που καλά καλά δεν έχω συνέλθει από την νάρκωση, βρίσκομαι στο δρόμο να παραπατάω. Ήταν πολύ αστείος [εκ των υστέρων γελούσα], όταν μου είπε να ξυπνάω κάθε 2 ώρες για να παίρνω ανελλιπώς ασβέστιο, εφόσον τα συμπτώματα θα ήταν έτσι… κι αλλιώς κι αλλιώτικα. Και βέβαια δεν μου άφηνε περιθώρια να του πω ότι, αν μέσα στα ενδεχόμενα είναι να πάθω τόσα πολλά, γιατί δεν με κρατάτε μια μέρα ακόμη, να με ισορροπήσετε και μετά να φύγω; Σημειωτέον, ότι είμαι μια γυναίκα 60 χρόνων, με βαρύ ιατρικό ιστορικό και τον έχω ενημερώσει γι’ αυτό.
Έφθασα σπίτι μου, έπεσα ξερή για ύπνο, και το απόγευμα κατά τις 7.30 αρχίζει ένα αίσθημα πνιγμού, που παρόμοιο δεν είχα ξανανιώσει ποτέ μου. Τον παίρνω τηλέφωνο και μου λέει ότι έχω κρίση πανικού και να πάρω ένα ηρεμιστικό… ό,τι έχω σπίτι…
Εγώ, όμως, που έχω μια καλή επαφή με το σώμα μου και ξέρω κι από κρίσεις… πανικού, προσπαθώ να του εξηγήσω, ότι αυτό που νιώθω δείχνει να έχει να κάνει με χημεία, με κάτι που λείπει απ’ τον οργανισμό μου, και εν πάση περιπτώσει αισθάνομαι ότι δεν τα βγάζω πέρα μόνη μου. Και τι μου απαντάει, ο ανάλγητος χασάπης… «τι να σας κάνω, πηγαίνετε σ΄ ένα νοσοκομείο»…
Κι αρχίζει ο… Γολγοθάς μου. Στο «Σωτηρία» [το πλησιέστερο στο σπίτι μου]: Πηγαίνετε στο Κρατικό… ωστόσο πνίγομαι… Πάω στο Κρατικό και πέφτω επάνω σ΄ έναν… τσιγκανοκαυγά… άνευ προηγουμένου. Μεταβολή και στο πλησιέστερο ιδιωτικό νοσοκομείο. Μπαίνοντας, με βλέπει πρόχειρα ένας χειρουργός, ο οποίος όμως δεν ήταν βάρδια, απλώς συμπτωματικά βρέθηκε. Έχει πάθει αλκάλωση λέει… Βάλτε της αυτό κι εκείνο και το άλλο. Κι εξαφανίζεται… Κι εμφανίζεται η γιατρός βάρδιας… προφανώς.
Η δύστυχη… είναι φανερά ανασφαλής, δεν ξέρει τι να κάνει… Δεν μου γεμίζει το μάτι κι επιπλέον έχει και μια συμπεριφορά… κομμωτηρίου. Τηλεφωνιέται με τον χειρούργο που με χειρούργησε και πείθεται ότι έχω… κρίση πανικού! Μου σπάνε τις φλέβες και τις αρτηρίες την μία μετά την άλλη, προκειμένου να μου πάρουν αίμα για εξετάσεις, μου βάζουν ορό, ρίχνουνε και μια ηρεμιστική μέσα. Ευχήθηκα να βγω από ‘κει μέσα κι ας πάω σπίτι μου να πεθάνω, τόσο εξευτελιστικά ένιωθα. Σημειωτέον, ότι το ασβέστιο στο αίμα έπρεπε να είναι 3.50 -4.50 κι εγώ είχα μπαίνοντας 3.30 και βγήκα με 2.93. Επί πλέον ο δείκτης που δείχνει τον κίνδυνο εμβολής ήταν στα ύψη (έχω κρατήσει όλα τα στοιχεία).
Ζαβλακωμένη πέρασα κακήν κακώς το βράδυ, και την επομένη το πρωί, πάλι… τα ίδια. Σε συνεννόηση με τον ολιστικό γιατρό μου βρέθηκα σ΄ ένα ιδιωτικό νοσοκομείο, συστημένη σε συγκεκριμένη ιατρό, η οποία μόλις μου έβαλε ένα ορό κι έπεσε το πρώτο ασβέστιο ένιωσα να… ξελαμπικάρει το μυαλό μου, άρχισα να συνέρχομαι. Από κει κι έπειτα, με ανέλαβε η ολιστική ιατρός μου, μου έδωσε τα απαραίτητα ιχνοστοιχεία, ηλεκτρολύτες και δεν ξέρω πώς αλλιώς τα λένε… και σιγά-σιγά άρχισα να συνέρχομαι.
Από εδώ και πέρα αρχίζω να ενημερώνομαι και ν΄ αντιλαμβάνομαι για το πώς έπρεπε να είχα κινηθεί. Βλέπω συμπτωματικά μια εκπομπή (σε κρατικό κανάλι) «Υγεία για όλους» με θέμα τον θυρεοειδή και κυρίως τον καρκίνο του θυρεοειδούς. Στο πάνελ είναι ένας χειρούργος, μια ενδοκρινολόγος και μια ασθενής. Κι εκεί ξεστραβώθηκα για τα καλά… για το τι μου συνέβαινε και για το τι θα μπορούσα να έχω πάθει. Μέχρι και τραχειοτομή μπορεί να χρειαστεί… Στη συνέχεια βρέθηκα σε δημόσιο νοσοκομείο, στο «ΜΕΤΑΞΑ», το οποίο λειτουργεί Α Ψ Ο Γ Α, για να λέμε και τα καλά… Εκεί έκανα το ραδιενεργό ιώδιο κι είχα την ευκαιρία να συμπληρώσω τις γνώσεις μου γύρω από αυτό το θέμα. Αυτή η εγχείρηση έχει 6 μέρες νοσηλείας, και από τις αφηγήσεις ομοιοπαθών πληροφορήθηκα ότι όλες είχαν παρόμοια προβλήματα με τα δικά μου, μόνο που αυτές είχαν την τύχη να νοσηλεύονται έχοντας δίπλα τους γιατρούς υπεύθυνους.
Ξέρω… θα μου πείτε και στα Δημόσια Νοσοκομεία δεν είναι όλοι Άγιοι… όλοι τα ξέρουμε και τα πώς και τα γιατί που μας ταλανίζουν χρόνια ολόκληρα… αλλά σας διαβεβαιώνω, αδέλφια, στο Δημόσιο μπορεί να βρεις μια στάλα ανθρωπιάς, στον ιδιωτικό φορέα… αποκλείεται.
Όταν ακούς γιατρό, που με το πρώτο ραντεβού σου λέει 2.700 ευρώ με 700 απόδειξη ή 3.500 ευρώ με όλο το ποσό απόδειξη… φύγε σου λέω, φύγε με ελαφρά πηδηματάκια…
Τόσα, λοιπόν, θέλουνε να βγάζουν την ημέρα οι… καλοί γιατροί… Τόσα επί 3-4 εγχειρήσεις ημερησίως… που να τα φάνε όλα στους γιατρούς! Οι καρ…δες. Με λένε Τ. Σ. κι αισθάνομαι αηδία για όλους αυτούς που καταντήσανε την Υγεία συνώνυμο της ματαιοδοξίας τους».
