Μία συγκινητική συνέντευξη παραχώρησε η Νικολέτα Καρρά στην Τατιάνα Στεφανίδου και την εκπομπή «Αξίζει να το ζεις» χθες το απόγευμα, όπου μίλησε για τον χαμό των γονιών της, όταν εκείνη ήταν ακόμα μικρό παιδί.
«Γενικά, η οικογένειά μου ήταν πολύ δεμένη μέχρι τα οκτώ μου χρόνια που έχασα τον μπαμπά μου. Μέχρι τότε, η οικογένειά μου ήταν πολύ ήρεμη και παραδοσιακή. Και έτσι θέλω να είναι και η δική μου οικογένεια».
Μιλώντας για τον θάνατο του πατέρα της: «Σε αυτές τις ηλικίες, δεν καταλαβαίνεις πολύ καλά το νόημα του θανάτου. Όμως τον βιώνεις. Και μάλιστα, από κάτι συζητήσεις που έχω κάνει και από προσωπικές μου αναζητήσεις, έχω καταλάβει ότι ο θάνατος του μπαμπά μου με επηρέασε πολύ περισσότερο από ό,τι είχα καταλάβει. Ένα παιδάκι οχτώ χρονών τι να καταλάβει; “O μπαμπάς πέθανε”. Τι σημαίνει όμως “πέθανε” για ένα παιδί;».
Όσο για τη μητέρα της; «Η μητέρα μου, στη συνέχεια, πήρε τα ηνία. Και αποδείχθηκε ότι ήξερε πώς να μεγαλώσει ένα παιδί. Έχω την αίσθηση ότι, από τότε που έφυγε ο μπαμπάς, το μόνο της μέλημα, ο μόνος της στόχος στη ζωή, ήμουν εγώ. Στα 23 μου έχασα και τη μητέρα μου. Όταν την έχασα, τις πρώτες μέρες ήμουν σαν ρομπότ. Και μάλιστα, τώρα που το βλέπω από απόσταση, νομίζω ότι τελικά κράτησε περίπου ενάμιση χρόνο αυτή η κατάσταση. Θυμάμαι ότι αυτό που σκεφτόμουν είναι πόσο αδύναμος είναι ο άνθρωπος μπροστά στη φύση και πόσο δεν έχεις επιλογές. Ότι πρέπει να βρεις ένα τρόπο και να ζήσεις με αυτό που συμβαίνει, γιατί απλά δεν έχεις άλλη επιλογή. Είναι τόσο σκληρό».
Όταν όμως έχασε και τη μητέρα της, το πλήγμα ήταν πολύ μεγάλο και σκέφτηκε να κάνει ψυχανάλυση: «Σκέφτηκα να κάνω ψυχανάλυση. Όμως, επειδή πάντα ήμουν άνθρωπος που σκεφτόμουν και έβαζα τον εαυτό μου στο μικροσκόπιο, διάβαζα βιβλία και ασχολιόμουν με το τι είναι ο θάνατος, αισθάνθηκα ότι δεν τη χρειαζόμουν. Δεν είχα ψυχολογικά προβλήματα, απλά ήταν τεράστια η θλίψη. Σκεφτόμουν “Μα γιατί εγώ 23 χρονών να είμαι χωρίς γονείς και άλλοι να είναι 60 χρονών, να χάνουν τη μητέρα τους και να κλαίνε;” Μου είχε γυρίσει λίγο ανάποδα. Δεν είχα κανένα στήριγμα απολύτως. Το λέω και το εννοώ αυτό. Ήμουν σε μια φάση που έλεγα “τώρα τι να κάνω;” Ή θα αυτοκτονούσα ή θα έπρεπε να συνεχίσω τη ζωή μου. Το πρώτο -αν και είχε περάσει από το μυαλό μου, γιατί ξαφνικά έφυγε η μητέρα μου και ένιωσα ότι δεν είχα κανένα λόγο να ζω- δεν ήθελα να το κάνω. Και τελικά έγινε το δεύτερο».
Διαβάστε επίσης: Τι κάνει ο Παυλίτο, Νικολέττα;
Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 11 Μαρτίου 2011
